پادشاهي در لهيب آتش

جان ميلتون براي دوزخ مزاياي فراواني قايل است كه يكي از آنها فراغت از رقابت و تعالي جويي است. آنجا كسي به رقابت بر نمي خيزد، به فكر ساختن موقعيتي نيست، به فكر پاداشي نيست و طلب منفعتي ندارد. در ميان شعله هاي دوزخ كه ممون معمار بزرگ شياطين نقشه آن را ريخته و ثلث فرشتگان درگاه ايزدي كه رانده شدگان و نفرين شدگان اند ديوارهاي آتشين آن را با سقفي از الماس نفوذ ناپذير ساخته اند تا جايگاه ابدي شان باشد و قصري براي پيكار با آسمانيان، مساوات حاكم است و تعالي و رقابت يعني عذابي دردناكتر. آنجا همه با حالي نزار بر درياچه آتش راه مي روند و گوگرد جهنمي را استنشاق مي كنند. همه باهم از آب گنديده لته مي نوشند و دچار نسيان ابدي مي شوند، گويي دوزخ همان جامعه كمونيستي است كه فرديت آدم ها در آن مضمحل است. فرد جمع است و جمع فردي است كه پادشاهي در لهيب آتش را به بندگي در آسمان برگزيده است
جريمه: خواندن رمان دوهزار صفحه اي جنگ و صلح تالستوي با ده ها پرسناژ، كشنده تر از جريمه مشق دبستان است اما ديگر جاي شانه خالي كردن نيست، بايد اين جريمه را پرداخت. خدا به دادم برسد