حماقت خانه آلماير: ابراهيم هم رفت

شروود اندرسن: در آغاز، آن زماني كه دنيا جوان بود، فكرهاي بسيار زيادي وجود داشت، ولي چيزي به نام حقيقت وجود نداشت. حقيقت ها را خود انسان ساخت. هر حقيقتي تركيبي بود از افكار مبهم و بسيار زياد. حقيقت ها در همه جاي دنيا بودند و همه هم زيبا بودند. در اينجا قصد ندارم همه آنها را براي شما بازگو كنم. حقيقت پاكدامني بود و حقيقت شوريدگي، حقيقت تمكن و فقر، صرفه جويي و اسراف، حقيقت بي بند و باري و بي قيدي. صدها و صدها حقيقت وجود داشت و همه هم زيبا بود و آن وقت آدم ها از راه رسيدند. هر كس كه پيدايش شد به يكي از حقيقت ها چنگ انداخت و بعضي ها كه خيلي قوي بودند ده ها حقيقت را در چنگ خود گرفتند
اين حقيقت ها بودند كه مردم را به عجايب بدل كردند. درست در همان لحظه اي كه يك نفر حقيقتي را براي خودش برمي دارد و آن را حقيقت خودش مي خواند و سعي مي كند زندگي اش را با آن بگذراند، خودش به عجايب و حقيقتي كه به آن ايمان آورده است، به دروغ بدل مي شود.

۲۸ آبان ۱۳۸۶

ابراهيم هم رفت

افتاده ام گوشه ي خود خاك مي خورم
مثل شمايلي از ياد رفته در خرابه اي دور

گريه مي كنم هاي . هاي
و آب از آب تكان نمي خورد
جگرم پاره پاره است
بس كه دندان فشرده ام
خيالم راحت نمي شود
تاب برداشته انگار
اي قلب! به ايست
مثل اسبي سرگشته بر اين سينه سم مكوب
آتش گرفته ام
مرگ! مثل آب
مثل آب خوردن چرا مرا
كنار نمي گذاري

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

حماقت خانه آلماير

۲۸ آبان ۱۳۸۶

ابراهيم هم رفت

هیچ نظری موجود نیست:

links