جاي همه شما خالي

در جنگل هاي جواهر ده بود يا نمك آبرود كه از راه راست خارج شدم و از سوراخ جهنم پايين رفتم. شبح دانته و ويرژيل به دادم رسيد.گفتند بايد ازگدازه هاي درون بگذري از مخروطي در نيم كره شمالي با دوايري تو در تو كه در انتها و در قعر دوزخ ، جايي كه نوميدي مستولي شد از غاري ديگر در نيم كره جنوبي بيرون خواهيم آمد و از كوه برزخ تا باغ عدن بالا خواهيم رفت. در دوزخ همه جمع بودند، ابن سينا، ارسطو، فارابي، مي گفتند پيش از اين كسي آمده بود تا شفاعت نوح و موسي را بكند. ارواحي ديدم كه پانصد سال بيشتر بود بر شكم خوابيده بودند، ارواحي در گنداب و زير باران سياه جهنمي، ارواحي سرگردان در توفان، مردگاني خوابيده در گورهاي سرخ و گداخته، ارواحي شرور كه بدن هاي خويش تكه تكه مي كردند و نيمي از تن را در مقابل سگ سه سر دوزخي محافظ نيمي ديگر مي كردند. ارواحي كه صخره هاي بزرگ را مي غلتنداند و دوباره باز مي گشتند. از مردابي پر از دست ها و سرها و پاهاي تكه تكه گذشتيم و آن سوي ساحل در انتظار كشتيي مانديم كه از بندر فلورانس ارواح را به برزخ مي آورد. كشتي بادبان نداشت و بال هاي فرشته به پيشش مي راند
دانته بدبختم كرد