۰۲ مرداد ۱۳۸۶

به زيارت رفت و درخت دخيل بسته شد

ريشه انگشتانت
كه به عمق زمين برسد
ران هايت از گچ و آهك خواهد رست
و خورشيد
- كره سرخ موي -
در انتهاي دره زاده خواهد شد
ريشه انگشتانت
كه به عمق زمين برسد
شب آوار از يادت رفته است
شبي كه خدايان
با دف هاي پوسيده گورهايشان را شكافتند
و در گنبدي از هين هين نفس هايشان سوختي
آه اي درخت
اي درخت اساطير
تاول پايت تركيده و
روياي ديرينه ات

چون ليموي گس به شاخه نشسته است

حالا
تازيانه بلند گيسويت

دم اسبي است
كه از آن فراز گنبد و مناره پيداست

هیچ نظری موجود نیست: