۲۷ تیر ۱۳۸۶

شعر ایران و ترکیه1

شعر در ميان تركان ذاتي نيست و به همين دليل آنها همواره كوشيده اند تا مضامين زيبا، معاني باريك، تركيبات بديع شعري و تكنيك هاي زباني را از ايرانيان و نيز اعراب وام گيرند و در زبان و ادبيات خود حل كنند
اين قضاوتي است كه وجود دارد و بسياري از محققين برآن تاكيد مي كنند اما به واقع اين تحليل تا چه اندازه درست بوده و تهي از جانب داري مي تواند باشد؟
به اعتقاد من بايد اندكي محتاط تر و دقيق تر عمل كرد، چراكه چنين برداشتي به يك معنا درست و به يك معنا غلط است. مطمئن ترين راه براي رسيدن به نتيجه، بررسي ظرفيت هاي زباني دوزبان فارسي و تركي و مطابقت و شناخت از ميزان تاثير و تاثر آنها بر يكديگر است. پس از آن مي توان جريان هاي شعري را چه به لحاظ تاريخي و چه از نظر شاخصه هاي سبكي با هم تطبيق داد و در بستر زبان رگه هاي مشترك را بيرون كشيد

ظرفيت ها و ظرافت ها
تركان همواره در امتداد يك خط از شرق به سمت غرب حركت كرده اند كه بر همين اساس مي توان زبان آنها را نيز به دو بخش شرقي و قديمي eskidil و غربي و نو yenidil تقسيم كرد. اين شكل از حركت در ميان كردها وجود ندارد چراكه گروهي از اين قوم به سمت غرب و گروهي از شمال به سمت جنوب در حركت بوده اند. در تقسيم بندي تخصصي تر 28 لهجه تركي در 6 گروه جغرافيايي را مي توان رصد كرد

گروه آسياي مركزي مانند گرگ تورك ، ازبك و قرقيز
گروه جنوب غربي مانند تركي عثماني ، تركي آذري و تركمني
گروه شمال مانند تاتار و قزاق
گروه سيبري جنوبي مانند اويرات ، آبكان و تروا
گروه سيبري شمالي مانند ياكوت
گروه جرواش در ناحيه ولگا

همانطور كه اشاره شد در بخش تركي غرب، تركمني، آذري و عثماني جزو يك شاخه در نظر گرفته شده اما در اين مقال منظور از تركي صرفا تركي آناتولي است كه سعي خواهيم كرد مناسبات آن را با زبان فارسي پيدا كنيم. اين شاخه از زبان تركي در ميان ما ايرانيان به تركي استانبولي شهرت دارد

هیچ نظری موجود نیست: