درس بزرگ

يادم نمي رود وقتي كه مام جلال رييس موقت عراق شده بود كردهاي ايران، عراق، تركيه،سوريه و ارمنستان چقدر خوشحال بودند: پرچم كردستان برافراشته شد، هفته ها به خيابان ريختندو رقص و چوپي كردي حتي سربازان كره اي راهم به وجد اورد و انها را وادار كرد تا لباس محلي بپوشند و ناشيانه پايكوبي كنند
يادم نمي رود در يكي از كنگره هاي شان در سليمانيه از كردهاي ساير كشورها دعوت كردند تا به انها بياموزند چگونه مي شود مبارزه كرد و مستقل شد. يكي از سخنرانان روبه حاضران مي گويد:
"ما عمري در ايران آواره بوديم اما جنگيديم تا به حق خود برسيم حالا شما اينجا اواره ايد پس بجنگيد تا به حق خود برسيد."
و بعد با كمال شرمندگي براي كردهاي پناهنده يا ميهمان چك كشيده مي شود
جالب است كردي كه هيچ نسبتي با عرب و ترك ندارد مرا به مبارزه عليه كشوري دعوت مي كند كه زبانش، فرهنگش، تاريخش و هستي اش با من عجين است
يادمان حلبچه به خوبي همه چيز را نشان داد واقعه اي كه يك امتحان بزرگ بود هم براي كردهاي ايران هم براي ساير هموطنانم ،هم براي كردهاي عراق و...
در روزهايي كه اكراد ايران در استان هاي كردستان، كرمانشاه، اذربايجان غربي،ايلام وحتي تهران و... در ارامش مراسم يادمان شهداي حلبچه را برگزار مي كردنند در حلبچه عده اي از شهروندان عراق اين يادمان را تحمل نكرده به موزه حلبچه حمله كردندو...
اين واقعه نشان داد كردها در عراق و تركيه همواره مشكل خواهند داشت حتي اگر مام جلال رييس باشد حتي اگر اوجالان مورد ملاطفت قرار گيرد و حتي اگر...
اين واقعه نشان داد ايران اولين و اخرين وطن كردهاست كشوري كه خون و پوست و رگ و ريشه اش از ماست و خون و پوست و رگ و ريشه ما هم از او